Do szlifowania metalu można użyć wielu różnych narzędzi. Jednym z najczęściej stosowanych są tarcze do szlifowania metalu.
Odpowiedź na pytanie, na czym polega szlifowanie metali, jest stosunkowo prosta – na usuwaniu niewielkich naddatków materiałowych i wygładzaniu ich powierzchni. Można to robić wieloma narzędziami ściernymi, które dobiera się zgodnie z wymaganiami danej operacji obróbczej. W zgrubnym szlifowaniu krawędzi czy planowaniu spawów doskonale sprawdzają się tarcze do szlifowania metalu mające budowę warstwową i spoiwo żywiczne.
Warstwowa konstrukcja tarcz do szlifowania metalu
Narzędzia te produkuje się z żywic syntetycznych stałych i płynnych, ziaren ściernych oraz siatek z włókna szklanego. Siatki pełnią funkcję szkieletu konstrukcyjnego, wzmacniającego tarcze do szlifowania metalu. Ich liczba zależy od grubości narzędzia i w przypadku tarcz do szlifowania metalu wynosi minimum 3. Tak wykonane tarcze, np. Kronenflex, są dzięki połączeniu wszystkich tych elementów odpowiednio sztywne i wydajne. W procesie produkcyjnym mieszanka żywic sztucznych i ziaren ściernych jest prasowana razem z siatkami z włókna szklanego. Tak powstały półprodukt następnie wypala się w specjalnych piecach przemysłowych w odpowiednich warunkach temperaturowo-ciśnieniowych. Po ostudzeniu i szczegółowej kontroli jakości tarcze do szlifowania metalu są pakowane i wysyłane do klientów bądź magazynu.
Ziarna ścierne stosowane w tarczach do szlifowania metalu
W narzędziach tych wykorzystuje się przede wszystkim dwa rodzaje ziarna: elektrokorund lub węglika krzemu. Przy tym ziarno elektrokorundowe stosuje się w większości tarcz do szlifowania metalu, a węglikowe - głównie do obróbki żeliwa i materiałów mineralnych. Ponieważ omawiane tarcze do szlifowania metalu przeznaczone są do obróbki zgrubnej, zawierają ziarno grube. Najczęściej stosowane granulacje to 24 lub 36.
Twardość tarcz do szlifowania metalu i ich przydatność do użycia
Stosowane obecnie w tarczach do szlifowania metalu spoiwo to odpowiednio zoptymalizowane mieszanki żywic syntetycznych. Podstawową właściwością spoiwa, a tym samym też tarcz do szlifowania metalu, jest twardość. Warunkuje ona bowiem przeznaczenie tych narzędzi. Parametr ten określa się wielkością siły koniecznej do wyrwania ziaren ściernych ze spoiwa. Twardość tarcz określa się zgodnie z normą EN 12413 literami, które w symbolu tarczy umieszcza się po liczbie określającej ich granulację. I tak litery od A do K oznaczają tarcze miękkie, L do O – średniej twardości, P do S – twarde, T do Z – bardzo twarde, np. tarcza Kronenflex A24N to tarcza średniej twardości przeznaczona do szlifowania aluminium, za Kronenflex A624T – bardzo twarda do obróbki żeliwa.
Spoiwo tarcz do szlifowania metalu z biegiem czasu zmienia swoje właściwości. Dlatego mówi się, że ulega ono starzeniu. Narzędzia te więc mają określony termin przydatności do użycia, który ich producenci zgodnie z normą EN 12413 wytłaczają na metalowym pierścieniu służącym do wzmocnienia otworu mocującego. Okres trwałości tarcz do szlifowania metalu, o ile są one prawidłowo przechowywane, wynosi 3 lata. Narzędzia te powinno się przechowywać miejscach suchych i przewietrzanych, w których temperatura powinna wynosić 18-22°C, a wilgotność oscyluje między 40% - 60%.
Kształty i wymiary tarcz do szlifowania metalu
Tarcze do szlifowania, zwane potocznie zdzierakami, mają odsadzoną część środkową. Taką formę tarcz zgodnie z normą EN 12413 oznacza się symbolem „27”. Dzięki takiemu wykonaniu można łatwo szlifować tego rodzaju tarczami pod odpowiednim kątem. Za prawidłowe i optymalne kąty pracy tarcz do szlifowania metalu uważa się kąty z zakresu 25°-30°. Pozwalają one bowiem zachować najkorzystniejszy dla użytkownika stosunek ilości usuniętego materiału do stopnia zużycia tych narzędzi.
Omawiane tarcze do szlifowania metalu mają średnice zewnętrzne: 115, 125, 150, 180 i 230 mm oraz otwór mocujący o średnicy 22,23 mm. Ich grubość mieści się w zakresie 4-8 mm. Narzędzia te stosuje się szlifierkami kątowymi i wykorzystuje do zgrubnego szlifowania stali, stali nierdzewnych, aluminium, metali nieżelaznych, żeliwa itp.