Gładzie gipsowe obecnie szlifuje się zarówno siatkami, jak i papierami ściernymi. Która z metod jest lepsza, odpowiadamy w artykule.
Siatka ścierna i jej zalety w szlifowaniu gładzi gipsowej
Siatki ścierne od kilkudziesięciu lat były wykorzystywane w budownictwie do ręcznego szlifowania gładzi szpachlowych. Nie stanowią więc faktycznie żadnego szczególnego novum na rynku materiałów ściernych przeznaczonych dla fachowców zajmujących się remontami domów, mieszkań itd. Prace te zrewolucjonizowało wynalezienie ponad 10 lat temu wysięgnikowej szlifierki rotacyjnej do gładzi gipsowych, zwanej popularnie „żyrafą”. Maszyny te wyposażane są w standaryzowany talerz szlifierski o średnicy 225 mm lub bardzo zbliżonej. Pierwotnie do szlifowania stosowano w nich perforowane krążki ścierne z mocowaniem na rzepy, a niedługo po premierze tych urządzeń pojawiły się kolejne akcesoria robocze w postaci krążków z poliestrowych siatek ściernych. Następnie siatka ścierna w postaci krążków i arkuszy trafiła do innych branż, a mianowicie znalazła zastosowanie w szlifierskiej obróbce drewna, a ostatnio - nawet stali.
Podstawowym walorem, jaki oferuje siatka ścierna do gładzi gipsowych w formie krążków lub arkuszy, jest możliwość efektywnego usuwania urobku, głównie pyłu, podczas szlifowania przez podłączony do szlifierki odkurzacz przemysłowy. Ma bowiem znacznie bardziej otwartą strukturę niż papiery ścierne. Nie dochodzi więc do zatykania siatki pyłem, zaś przylepiony do niej urobek można łatwo usunąć za pomocą odkurzacza, a nawet przez ręczne otrzepywanie, czego nie poleca się z powodu powstającego wtedy zanieczyszczenia powietrza w miejscu pracy.
Jak wiadomo, czystość w pomieszczeniu, gdzie wykonywane jest szlifowanie, jest bardzo ważna, ale nie mniej istotna od niej jest efektywność i jakość szlifowania. Pod względem jakości szlifowania siatka ścierna do gładzi praktycznie nie ustępuje niczym odpowiednim papierom ściernym, gdyż podobnie jak w nich zastosowano w niej ziarno elektrokorundowe o granulacji od P80 do P240. Jednakże w fazie obróbki wykończeniowej ma ona tendencję do zostawiania niewielkich rys, czego przyczyną jest otwarta jej struktura oraz stosunkowo duża grubość samej siatki poliestrowej, która stanowi podłoże w tych narzędziach. Dlatego ostatnia faza szlifowania gładzi gipsowych wymaga, zdaniem praktyków, zastosowania perforowanego papieru o wysokiej granulacji i strukturze półotwartej, którym można szlifować bardzo delikatnie.
Papier ścierny w szlifowaniu gładzi gipsowych
Podobnie jak siatka ścierna do gładzi przyjmuje on podstawową formę krążków o średnicy 225 mm stosowanych w szlifierkach „żyrafach”, które mogą być perforowane lub nie. Wzory perforacji są standaryzowane i mają swoje indywidulane oznaczenia: GLS1, GLS2, GLS3, …, GLS38, GLS55 itd. Powstałe w wyniku niej otwory umożliwiają pod warunkiem dokładnego ich dopasowania do otworów w talerzu szlifierskim usuwanie pyłu podczas szlifowania za pomocą odkurzacza przemysłowego. Jego efektywność zależy m.in. od wzoru danej perforacji, a dokładniej mówiąc od liczby wykorzystywanych otworów.
Zgodnie z tym krążki z małą liczbą otworów pod względem skuteczności usuwania pyłu w porównaniu do siatki ściernej będą mniej efektywne. Zaś w przypadku krążków, które mają dużą ich liczbę i stosowane są w sprzęcie wyposażonym w efektywny system odsysania współpracujący z odkurzaczem przemysłowym o wysokiej sile ssania, różnica na korzyść siatek będzie niewielka, a wielu wypadkach może być nawet niezauważalna przez szlifującego. Jednakże stopień zapchania krążków papierowych pyłem będzie znacznie większy niż siatki ściernej. Natomiast pod względem jakości szlifowania, jak już wspomniano, krążki o wysokiej granulacji (P180-P220) wypadają lepiej niż siatki, gdyż umożliwiają uzyskanie bardzo gładkich powierzchni ścian bez rys.
Odpowiedź na postawione w tytule artykułu pytanie: papier czy siatka ścierna, nie da się sprowadzić do prostego wskazania na któreś z tych akcesoriów. Oba narzędzia bowiem dopełniają się. Siatki zapewniają najczystsze powietrze w miejscu pracy oraz efektywną obróbkę i doskonale sprawdzają się w szlifowaniu międzyoperacyjnym, przy tym nie zapychają się pyłem. Zaś krążki papierowe wieńczą dzieło, zapewniając najwyższą jakość pracy.