Włókniny szlifierskie opracowano, aby umożliwić efektywne szlifowanie materiałów, które powodują szybkie zapychanie się narzędzi ściernych lub mają nieregularne kształty.
Czym jest włóknina szlifierska?
Z punktu widzenia praktycznego na pytanie to można odpowiedzieć, mówiąc że włóknina szlifierska jest przestrzennym materiałem ściernym przez którego strukturę jest usuwany urobek powstający w procesie szlifowania. Jak wiadomo, są nim drobiny, których wielkość warunkowana jest rozmiarami ostrzy skrawających, czyli granulacją ziarna ściernego. Zatem im jest ona wyższa, tym urobek w postaci pyłu jest drobniejszy i skuteczniej zapycha klasycznie zbudowane materiały ścierne nasypowe. Odpowiedź ta, określająca istotną funkcjonalność włókniny, nie jest jednak w pełni wyczerpująca, gdyż pytanie: czym jest włóknina szlifierska, domaga się też określenia, z czego ją wykonano.
Z tego punktu widzenia włóknina szlifierska to materiał złożony z syntetycznych włókien poliestrowych i powstały w wyniku ich nieregularnego przeplatania. W jego przestrzennej strukturze podczas produkcji nanosi się ziarna ścierne elektrokorundu lub węglika krzemu, do których mocowania używa się żywic syntetycznych. W ten sposób, powstaje włóknina szlifierska jako bazowy materiał ścierny, z którego dopiero produkuje się różne narzędzia do szlifowania. Należy więc też zapytać, czym jest włóknina szlifierska jako narzędzie ścierne nasypowe, czyli jakie jego formy może ona przyjmować.
Obecnie wytwarza się włókniny szlifierskie przeznaczone do (1) szlifowania ręcznego i (2) mechanicznego. Pierwszego rodzaju włókniny mają postać arkuszy lub rolek. Rolki, jak wiadomo, dzieli na mniejsze „odcinki”, czyli mówiąc – dokładnie – na arkusze o długościach najbardziej odpowiednich dla użytkowników. Włókniny przeznaczone do szlifowania ręcznego są 2-stronne, co oznacza, że ich obie powierzchnie wykorzystuje się do pracy. Ich doskonałym przykładem są arkusze Klingspor NPA 400 i NPA 500. Pierwszy zawiera ziarno elektrokorundowe i przeznaczony jest do szlifowania metali (uniwersalnie), drewna, stali szlachetnej. W drugim zaś zastosowano ziarno z węglika krzemu, polecany do ręcznego szlifowanie nim stali szlachetnej, farb, lakierów i tworzyw sztucznych.
Z kolei z włóknin do szlifowania mechanicznego wykonuje się ściernice listkowe talerzowe, ściernice listkowe nasadzane i trzpieniowe, krążki ścierne oraz pasy bezkońcowe, dlatego włókniny do powierzchniowej obróbki mechanicznej produkuje się z podbudową bawełnianą. Bardzo dobrym przykładem takiego wykonania narzędzi włókninowych są pasy bezkońcowe Klingspor NBF 800.
Przeznaczenie włóknin szlifierskich
Narzędzia wykonane z włókniny szlifierskiej, jak już wspomniano, wykorzystuje się do szlifowania materiałów, które mogą powodować szybkie zapychanie. Należą do nich aluminium i jego stopy, miękkie drewno i farby oraz lakiery. Narzędzia włókninowe doskonale sprawdzają się również w obróbce stali szlachetnych i są stosowane do nadawania szlachetnego obrazu szlifu, wyrównywania rysy, matowania. Można ich użyć także do delikatnego gratowana czy zaokrąglania krawędzi.
Ponieważ włóknina jest wysoce elastyczna i łatwo dostosowuje się do kształtu obrabianych elementów, często wykorzystuje się ją do szlifowania powierzchni profilowanych. Do takich zastosowań doskonale nadają się arkusze włókninowe lub ściernice listkowe nasadzane albo trzpieniowe.
Włóknin używa się do szlifowania międzyoperacyjnego i wykańczającego. Ich granulacja określana jest terminami angielskimi: coarse, medium, fine, very fine i ultra fine. Powodem tego jest, że poszczególne wykonania włóknin nie zawierają wyłącznie ziarna o jednej granulacji, lecz z pewnego jej zakresu. I tak włóknina coarse ma ziarna o granulacjach 60-80 lub 80-100, medium – 120-150, fine – 180-220, very fine – 240-320 i ultra fine – 800-1000. Nadmieniamy, że dostępne są też włókniny bez ziarna ściernego przeznaczone do delikatnego czyszczenia, np. arkusz włókniny Klingspor NPA 500 sprawdza się w czyszczeniu przypalonych garnków ze stali nierdzewnej.